Akşam trenle 3 saatte Milano’ya geçtim. Hostel listem hazırdı ama dışarıda yağmur yağıyordu ve yağmur altında adres aramak zor geldi. Onun yerine birkaç saate devasa tren istasyonunda geçirdim. Son otobüsle havaalanına gidip uçağımı orada bekledim. İlk kez havaalanında uyudum hatta dişlerimi fırçaladım. Terminal filmini yâd edelim şu noktada. Basık tavanlı eski Malpensa havaalanında vakit geçirmek çok zor. Şansıma kitapçıda İngilizce kitaplar vardı. Dan Brown’ın Kayıp Sembol kitabını aldım ve okumaya başladım. Daha önceki kitaplarındaki benzerlikler nedeniyle bir daha okumam demiştim ama okurmuşum. Bir de Malpensa’ya eski dedim ama Bergamo ne halde bilmiyorum.
17 Ekim Madrid
Öğlen uçakla Madrid’e geldim ve yine hiçbir kontrol yoktu. Türkiye’den çıkmak için harç puluna kadar varan bir çok şeyle uğraşmış bünyeler için alışılması zor olaylar bunlar. Hatta easyJet’in web checkini sayesinde checkin yapmam da gerekmiyor. Bu nedenle sadece kapıdan geçerken uçuş kartımı göstermem yetiyor. Neyse sonuç olarak geçici de olsa evime gelmiştim. Önce arkadaşlara haber verdim, hazır Madrid’deyken buluşalım diye. Herkes ayrı havada olduğu için bulaşamadık, aynen güzel ve yalnız kasabama doğru yola çıktım. Açlıktan çılgın atan ve görmeyeli kilosunu iki katına çıkarmış kedimin çığlıklarıyla maceram son buldu. Telaşlanmayın bir Fransız bayanla ve onun sevgilisiyle birlikte yaşıyorum sonuçta onlar da kedinin sahibi.
Kedinin adı da "shot" anlamına gelen "chupito"nun efemine hali "chupita", gecelerden ne kadar etkilendiğimizi siz düşünün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder